DIA (jazz/downtempo/broken) Gwałtowna reakcja z Drum&Bassem w roku 1999 sprawiła, że to małoletnie dziewczęcie spędzało cały wolny czas z Muzyką. Nie oszczędzała się w praktyce i szybko wykrystalizowała się Dia.
Podobne wydarzenia
czwartek, godz. 21:00
Trójmiasto,
Bunkier, Parlament, Tkacka
w każdą sobotę (do 28.12), godz. 22:00
Gdynia,
Tawerna
Wstęp wolny
Jej wielokierunkowość najpierw znalazła odbicie w różnorodności podgatunków D&B: "atmosferycznymi brzmieniami staram się łagodzić stany na chilloutach, wprowadzać harmonię- zgodnie z powołaniem, podczas gdy ciemne hardstepowe produkcje służą zaspokojeniu potrzeby latania"- mówiła; ale był jeszcze jungle, jazzstep, umiłowany darkside.
Nie myślcie, że Dia grała to wszystko w jednym secie, nie- nie, tworzyła miksy przemyślane, spójne, zależne od okoliczności, miejsca, ludzi, nastroju. W tych czasach supportowała wielu ważnych dla niej artystów: Bukema, Adama F, Eda Rusha, Johna B, E-Z Rollers, BSE z jednej strony, a z drugiej Jimiego Tenora, Up,Bustle&Out, Jazzanove i wiele świetnych koncertów.
Z czasem, kiedy drumandbass zamienił się w muzyczny Ganges, gdzie by wyłowić coś wartościowego należało nurkować pośród łajna i trupów, Dia postanowiła opuścić ten nurt. Owszem zatrzymała swoją kolekcję klasyków, które gra z rozkoszą, ale ten obszar pozostał zamknięty w otulinie sentymentu.
Skupiła się głównie na pochodnych jazzu - Ninja Tune, wszelkie eksperymenty, dźwięki akustyczne, analogowe, naturalne, zaledwie wspierane elektroniką. Dalej pochłonął ją ogrom i rozmaitość starej polskiej sceny Polish Jazz.
I tak pewnie skończyłaby się ta historia, gdyby nie dubstep, który zwyczajnie wkradł się w nią. Próbowała go ignorować, opierała się, ale dawne instynkty okazały się silniejsze i Dia dała za wygraną- zaczęła grać. W dubstepie było prawie wszystko czego szukała. Tripowe tempo, mrok i potężne basy zawładnęły nią, energia powalała. Grając ze Skreamem, Bengą, Emalkay'em, Reso jednocześnie starała się być inna od nich- nie grać wohbble i nawet w najbardziej gorących momentach wplątywać siebie. Ciągle wierzy,że granie dla innych to dzielenie się.
Nie myślcie, że Dia grała to wszystko w jednym secie, nie- nie, tworzyła miksy przemyślane, spójne, zależne od okoliczności, miejsca, ludzi, nastroju. W tych czasach supportowała wielu ważnych dla niej artystów: Bukema, Adama F, Eda Rusha, Johna B, E-Z Rollers, BSE z jednej strony, a z drugiej Jimiego Tenora, Up,Bustle&Out, Jazzanove i wiele świetnych koncertów.
Z czasem, kiedy drumandbass zamienił się w muzyczny Ganges, gdzie by wyłowić coś wartościowego należało nurkować pośród łajna i trupów, Dia postanowiła opuścić ten nurt. Owszem zatrzymała swoją kolekcję klasyków, które gra z rozkoszą, ale ten obszar pozostał zamknięty w otulinie sentymentu.
Skupiła się głównie na pochodnych jazzu - Ninja Tune, wszelkie eksperymenty, dźwięki akustyczne, analogowe, naturalne, zaledwie wspierane elektroniką. Dalej pochłonął ją ogrom i rozmaitość starej polskiej sceny Polish Jazz.
I tak pewnie skończyłaby się ta historia, gdyby nie dubstep, który zwyczajnie wkradł się w nią. Próbowała go ignorować, opierała się, ale dawne instynkty okazały się silniejsze i Dia dała za wygraną- zaczęła grać. W dubstepie było prawie wszystko czego szukała. Tripowe tempo, mrok i potężne basy zawładnęły nią, energia powalała. Grając ze Skreamem, Bengą, Emalkay'em, Reso jednocześnie starała się być inna od nich- nie grać wohbble i nawet w najbardziej gorących momentach wplątywać siebie. Ciągle wierzy,że granie dla innych to dzielenie się.
