Wydarzenie w ramach
Podobne wydarzenia
środa, godz. 18:00
Gdańsk,
Helios Forum Gdańsk
bilety 38,90 zł
przedsprzedaż 28,90 - 26,90 zł
przedsprzedaż 28,90 - 26,90 zł
sobota, godz. 23:00
Gdańsk,
Kino Kameralne Cafe
bilety 25 zł
Organizatorzy Festiwalu Gdańsk DocFilm serdecznie zapraszają osoby zainteresowane kulturą I historią Islandii do odwiedzenia gdańskich kin Neptun i Kameralne w dniach 4-9 maja 2011 i wzięcia udziału w pokazywanych w ramach festiwalu projekcjach 6 islandzkich filmów dokumentalnych i 2 obrazów fabularnych. Zachęcamy również do wybrania się na organizowane po seansach spotkania z zaproszonymi do Polski twórcami z ojczyzny sag: reżyserem Friðrikiem Þórem Friðrikssonem, artystą multimedialnym Arim Alexandrem Magnússonem oraz działaczką społeczną, producentką i założycielką firmy Krumma Films Hrafnhildur Gunnarsdóttir.
Friðrik Þór Friðriksson
reżyser, producent i aktor. Autor 9 filmów fabularnych oraz obrazów dokumentalnych i krótkometrażowych. Zadebiutował na dużym ekranie dokumentem muzycznym "Rock w Reykjaviku" (1982) będącym portretem rodzącej się niezależnej sceny muzycznej. W nominowanych do Oskara "Dzieciach natury" (1991) Friðriksson porusza temat do dziś niezbyt popularny w kinematografii, jakim jest miejsce, rola oraz status społeczny ludzi starych w społeczeństwie konsumpcyjnym. Kolejne ważne dzieło Friðrikssona "Wyspa diabła" (1996) to jak dotąd najdroższy w historii Islandii film fabularny. Osią fabularną filmu są losy rodziny, która zamieszkała w osiedlu dla biedoty, stworzonym w blaszanych barakach pozostawionych przez stacjonujące w Islandii w czasie II wojny światowej wojska USA i Wielkiej Brytanii. Najnowsze dzieło Friðrikssona to obraz pt. "Mamma Gó Gó" (2010), który jest udanym powrotem do poetyki znanej z "Wyspy diabła" i "Dni filmu". Filmowe alter ego reżysera musi tutaj zmierzyć się z konsekwencjami finansowej klapy swojego ostatniego filmu oraz zmagać się z szeregiem problemów rodzinnych, w tym kłopotami psychicznymi starzejącej się matki. Jak zwykle w twórczości autora "Zimnej gorączki" w fabule wątki komiczne przeplatają się z dramatycznymi.
Hrafnhildur Gunnarsdóttir
działaczka społeczna, producentka filmowa, założycielka firmy dystrybucyjno-produkcyjnej Krumma Films, operatorka i reżyserka. W 2003 roku jej film "Straight Out", dotyczący problemów młodych islandzkich homoseksualistów, zdobył główną nagrodę na międzynarodowym festiwalu Lesbian and Gay Film Festival w San Francisco. W obrazie "Corpus Camera" (1999) reżyserka zajmowała się fenomenem fotografii pośmiertnej, w "Unchained Beauty" (2007) ukazywała kulisy organizowanego w miasteczku Hafnarfjörður konkursu "pięknych inaczej" zaś w "Alive in Limbo" (2005) przez dziewięć lat śledziła życie palestyńskich uchodźców w Bejrucie. Problemy życia w Bejrucie autorka "Straight Out" dokumentuje również w powstałym we współpracy z Tiną Naccache filmie "Who Hangs the Laundry? Washing, War and Electricity in Beirut" (2003). Gunnarsdóttir wyprodukowała także dobrze przyjęty w Islandii obraz dokumentalny "Our Girls" (reż. Thora Tomasdóttir) opowiadający o islandzkiej kobiecej drużynie footballowej oraz pokazywany niedawno w islandzkich kinach film poświęcony Ragnarowi Bjarnasonowi "skandynawskiemu Frankowi Sinatrze" pt. "Med Hangandi Hendi", w którym kipiący energią senior tamtejszej estrady wspomina swój godny niejednego rock'n'rollowca życiorys i z nostalgią komentuje dynamicznie zmieniającą się historię kraju.
Ari Alexander Ergis Magnússon
artysta multimedialny, współpracujący miedzy innymi z Larsem Von Trierem i Fridrikiem Thorem Fridrikssonem. Autor filmu "Screaming Masterpiece" (2005) najbardziej znanego na świecie obrazu prezentującego trzy dekady islandzkiej muzyki. Magnússon podjął się również dzieła tworzenia audiowizualnych portretów kompozytorów islandzkiej muzyki poważnej i awangardowej. Reżyser dotychczas poświęcił im dwa filmy, składające się na planowaną większą serię pod wspólnym tytułem "World Music". Pierwszy z nich prezentuje sylwetkę wykształconej przed II wojną światową w Niemczech kompozytorki Jórunn Vidar, autorki wielu utworów wykorzystujących elementy muzyki ludowej. Vidar skomponowała także pierwszą profesjonalną ścieżkę dźwiękową do islandzkiego filmu "Ostatnia farma w dolinie" Óskara Gíslasona z roku 1950. Drugi dokument jest fuzją wywiadu-rzeki z wizualizacjami odzwierciedlającymi przestrzenie awangardowej muzyki poważnej Magnúsa Blöndala, niepokornego twórcy dzielącego się w filmie z widzami swoją oryginalną percepcją świata dźwięków. Obecnie Magnússon kończy swój najnowszy obraz dokumentalny "Imagine Peace" opowiadający o związku Johna Lennona z Yoko Ono.
ISLANDIA W GDAŃSKU - PROJEKCJE FILMÓW:
Środa 4.05.2011
19.00 - Mistrzowie Wrzasku l reż. Ari Alexander Ergis Magnusson l 2005 l 84 min
Film otwierający 9. Gdańsk DocFilm Festival - wstęp wolny !!!
Czwartek 5.05.2011
KINO KAMERALNE
16.30 Jak ci się podoba Islandia? l reż. Kristín Ólafsdóttir l 2005 l 69 min
18:00 Rock w Reykjaviku l reż. Friðrik Þór Friðriksson l 1982 l 90 min
20:00 Mistrzowie Wrzasku l reż. Ari Alexander Ergis Magnusson l 2005 l 84 min
Po filmach spotkanie z reżyserami Friðrik Þór Friðrikssononem i Arim Alexandrem Magnussonem
Prowadzenie : dr Jakub Konefał i Jacek Godek
Piątek 6.05.2011
KINO NEPTUN
Pokaz specjalny
20.30 Wyspa Diabła Islandia l reż. Fridrik Friðriksson l 1996 l 98 min
Po seansie spotkanie z reżyserem Fridrikiem Friðrikssonem
Prowadzenie : dr Jakub Konefał i Jacek Godek
KINO KAMERALNE
15.00 Iceland in Living Pictures l reż. Loftur Guðmundsson l 1925 l 93 min
17:00 Boże, błogosław Islandię l reż. Helgi Felixon l 2009 l 94 min
19:00 Dzieci natury l reż. Friðrik Þór Friðriksson l 1991 l 84 min
Sobota 07.05.2011
Pokaz specjalny
14.00 Straight Out l Islandia l reż. Hrafnhildur Gunnarsdóttir l 59 min
Po seansie spotkanie z reżyserką Hrafnhildur Gunnarsdóttir.
Prowadzenie : dr Jakub Konefał i Jacek Godek
OPISY FILMÓW:
Iceland in Living Pictures (1925), reż. Loftur Guðmundsson, 93 minuty
Jedyny zachowany długometrażowy islandzki film dokumentalny z lat dwudziestych XX wieku. Guðmundsson ze smakiem zawodowego fotografa i pasją pioniera dokumentalizmu przedstawia nam Islandię z przeszłości, która wydaje się ożywioną pocztówką prezentującą z dumą widzom zarówno dynamiczny rozwój Reykjaviku i rosnącą siłę krajowego przemysłu, jak i uroki bezkresnych krajobrazów oraz zalety życia na wsi.
Screaming Masterpiece (2005), reż. Ari Alexander Ergis Magnússon, 84 minuty
Najbardziej znany islandzki film dokumentalny portretujący życie muzyczne wyspy z perspektywy ponad trzech dekad. W filmie pojawiają się między innymi tacy artyści jak Björk, Mugison oraz grupy Múm, GusGus i Amiina.
Rock in Reykjavik (1982), reż. Fridrik Friðriksson, 90 minut
Film jest anarchizującym portretem rodzącej się na początku lat osiemdziesiątych niezależnej sceny muzycznej, w którym obejrzeć możemy między innymi szalejącą na scenie i śpiewającą po islandzku młodziutką Björk, kultowy już w Islandii nowofalowy zespół Þeyr oraz równie egzotycznie brzmiące jak i ekscentrycznie wyglądające grupy Grýlurnar, Ego, Fræbblarnir, czy Q4U.
Straight Out (2003), reż. Hrafnhildur Gunnarsdóttir, 59 minut
Tematyka filmu dotyczący problemów młodych islandzkich homoseksualistów i lesbijek. Bohaterowie dokumentu próbują zrozumieć swoją tożsamość i przekonać do niej rodziców i przyjaciół. Obraz zdobył główną nagrodę na międzynarodowym festiwalu Lesbian and Gay Film Festival w San Francisco.
How do you like Iceland? (2005), reż. Kristín Ólafsdóttir, 69 minut
Autorka filmu za pomocą tytułowego zwrotu, którym Islandczycy lubią raczyć obcokrajowców, tworzy wizualny przegląd stereotypów dotyczących ojczyzny Björk. Na temat kraju i jego mieszkańców wypowiadają się między innymi znana z filmów Pedro Almadovara aktorka Victoria Abril, reżyser i członek grypy Monthy Pythona Terry Jones oraz angielski muzyk Damon Albarn (zespoły Blur, Gorillaz).
God Bless Iceland (2009), reż. Helgi Felixson, 94 minuty
Helgi Felixson ukazuje losy Islandczyków, którzy stracili pracę, mają poważne problemy finansowe i muszą opuścić swoją ojczyznę z powodu kryzysu ekonomicznego. Reżyser koncentruje się nie tylko na ofiarach lecz również na sprawcach gospodarczego krachu, który dotknął gospodarkę wyspy w 2008 roku. Ekipa filmowa towarzyszy bohaterom obrazu zarówno w burzliwych manifestacjach, jak i w zaciszach ich domów, ukazując widzom różne oblicza walki o lepsze jutro.
Children of Nature (1991), reż. Fridrik Friðriksson, 84 minuty
W "Dzieciach natury" (1991), jedynym nominowanym do Oskara islandzkim filmie długometrażowym, Fridrik Friðriksson porusza temat do dziś niezbyt popularny w kinematografii głównego nurtu, jakim jest miejsce oraz status społeczny ludzi starych w społeczeństwie konsumpcyjnym. Główną rolę w obrazie grają ascetyczne barwy islandzkich krajobrazów zderzone z kruchością ciał dwójki protagonistów. Þorgeir i Stella uciekają z domu opieki, aby po raz ostatni w życiu poczuć wolność. Marzeniem Stelli jest pochówek w "dzikiej ziemi". Film Friðrikssona, stopniowo z dramatu społecznego przemienia się w wizyjne kino drogi uwieńczone wzruszającym epilogiem.
Devil's Island (1996), reż. Fridrik Friðriksson, 98 minuty
"Wyspa diabła" (1996) to jak dotąd najdroższy i najdłużej produkowany w historii Islandii film fabularny. Reżyser sięga w nim do przeszłości kraju. Obraz stara się być wiernym oddaniem realiów trawionej nędzą i walczącej z plagą alkoholizmu Islandii lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Osią fabularną opartego na książce Einara Karasona scenariusza jest historia losów rodziny, która zamieszkała w osiedlu dla biedoty, stworzonym w blaszanych barakach pozostawionych przez stacjonujące w Islandii w czasie II wojny światowej wojska USA i Wielkiej Brytanii. Dobre aktorstwo, interesujący scenariusz i znakomite zdjęcia sprawiły, że film obejrzało prawie 80 tysięcy widzów, a więc statystycznie widział go co drugi dorosły Islandczyk.
Friðrik Þór Friðriksson
reżyser, producent i aktor. Autor 9 filmów fabularnych oraz obrazów dokumentalnych i krótkometrażowych. Zadebiutował na dużym ekranie dokumentem muzycznym "Rock w Reykjaviku" (1982) będącym portretem rodzącej się niezależnej sceny muzycznej. W nominowanych do Oskara "Dzieciach natury" (1991) Friðriksson porusza temat do dziś niezbyt popularny w kinematografii, jakim jest miejsce, rola oraz status społeczny ludzi starych w społeczeństwie konsumpcyjnym. Kolejne ważne dzieło Friðrikssona "Wyspa diabła" (1996) to jak dotąd najdroższy w historii Islandii film fabularny. Osią fabularną filmu są losy rodziny, która zamieszkała w osiedlu dla biedoty, stworzonym w blaszanych barakach pozostawionych przez stacjonujące w Islandii w czasie II wojny światowej wojska USA i Wielkiej Brytanii. Najnowsze dzieło Friðrikssona to obraz pt. "Mamma Gó Gó" (2010), który jest udanym powrotem do poetyki znanej z "Wyspy diabła" i "Dni filmu". Filmowe alter ego reżysera musi tutaj zmierzyć się z konsekwencjami finansowej klapy swojego ostatniego filmu oraz zmagać się z szeregiem problemów rodzinnych, w tym kłopotami psychicznymi starzejącej się matki. Jak zwykle w twórczości autora "Zimnej gorączki" w fabule wątki komiczne przeplatają się z dramatycznymi.
Hrafnhildur Gunnarsdóttir
działaczka społeczna, producentka filmowa, założycielka firmy dystrybucyjno-produkcyjnej Krumma Films, operatorka i reżyserka. W 2003 roku jej film "Straight Out", dotyczący problemów młodych islandzkich homoseksualistów, zdobył główną nagrodę na międzynarodowym festiwalu Lesbian and Gay Film Festival w San Francisco. W obrazie "Corpus Camera" (1999) reżyserka zajmowała się fenomenem fotografii pośmiertnej, w "Unchained Beauty" (2007) ukazywała kulisy organizowanego w miasteczku Hafnarfjörður konkursu "pięknych inaczej" zaś w "Alive in Limbo" (2005) przez dziewięć lat śledziła życie palestyńskich uchodźców w Bejrucie. Problemy życia w Bejrucie autorka "Straight Out" dokumentuje również w powstałym we współpracy z Tiną Naccache filmie "Who Hangs the Laundry? Washing, War and Electricity in Beirut" (2003). Gunnarsdóttir wyprodukowała także dobrze przyjęty w Islandii obraz dokumentalny "Our Girls" (reż. Thora Tomasdóttir) opowiadający o islandzkiej kobiecej drużynie footballowej oraz pokazywany niedawno w islandzkich kinach film poświęcony Ragnarowi Bjarnasonowi "skandynawskiemu Frankowi Sinatrze" pt. "Med Hangandi Hendi", w którym kipiący energią senior tamtejszej estrady wspomina swój godny niejednego rock'n'rollowca życiorys i z nostalgią komentuje dynamicznie zmieniającą się historię kraju.
Ari Alexander Ergis Magnússon
artysta multimedialny, współpracujący miedzy innymi z Larsem Von Trierem i Fridrikiem Thorem Fridrikssonem. Autor filmu "Screaming Masterpiece" (2005) najbardziej znanego na świecie obrazu prezentującego trzy dekady islandzkiej muzyki. Magnússon podjął się również dzieła tworzenia audiowizualnych portretów kompozytorów islandzkiej muzyki poważnej i awangardowej. Reżyser dotychczas poświęcił im dwa filmy, składające się na planowaną większą serię pod wspólnym tytułem "World Music". Pierwszy z nich prezentuje sylwetkę wykształconej przed II wojną światową w Niemczech kompozytorki Jórunn Vidar, autorki wielu utworów wykorzystujących elementy muzyki ludowej. Vidar skomponowała także pierwszą profesjonalną ścieżkę dźwiękową do islandzkiego filmu "Ostatnia farma w dolinie" Óskara Gíslasona z roku 1950. Drugi dokument jest fuzją wywiadu-rzeki z wizualizacjami odzwierciedlającymi przestrzenie awangardowej muzyki poważnej Magnúsa Blöndala, niepokornego twórcy dzielącego się w filmie z widzami swoją oryginalną percepcją świata dźwięków. Obecnie Magnússon kończy swój najnowszy obraz dokumentalny "Imagine Peace" opowiadający o związku Johna Lennona z Yoko Ono.
ISLANDIA W GDAŃSKU - PROJEKCJE FILMÓW:
Środa 4.05.2011
19.00 - Mistrzowie Wrzasku l reż. Ari Alexander Ergis Magnusson l 2005 l 84 min
Film otwierający 9. Gdańsk DocFilm Festival - wstęp wolny !!!
Czwartek 5.05.2011
KINO KAMERALNE
16.30 Jak ci się podoba Islandia? l reż. Kristín Ólafsdóttir l 2005 l 69 min
18:00 Rock w Reykjaviku l reż. Friðrik Þór Friðriksson l 1982 l 90 min
20:00 Mistrzowie Wrzasku l reż. Ari Alexander Ergis Magnusson l 2005 l 84 min
Po filmach spotkanie z reżyserami Friðrik Þór Friðrikssononem i Arim Alexandrem Magnussonem
Prowadzenie : dr Jakub Konefał i Jacek Godek
Piątek 6.05.2011
KINO NEPTUN
Pokaz specjalny
20.30 Wyspa Diabła Islandia l reż. Fridrik Friðriksson l 1996 l 98 min
Po seansie spotkanie z reżyserem Fridrikiem Friðrikssonem
Prowadzenie : dr Jakub Konefał i Jacek Godek
KINO KAMERALNE
15.00 Iceland in Living Pictures l reż. Loftur Guðmundsson l 1925 l 93 min
17:00 Boże, błogosław Islandię l reż. Helgi Felixon l 2009 l 94 min
19:00 Dzieci natury l reż. Friðrik Þór Friðriksson l 1991 l 84 min
Sobota 07.05.2011
Pokaz specjalny
14.00 Straight Out l Islandia l reż. Hrafnhildur Gunnarsdóttir l 59 min
Po seansie spotkanie z reżyserką Hrafnhildur Gunnarsdóttir.
Prowadzenie : dr Jakub Konefał i Jacek Godek
OPISY FILMÓW:
Iceland in Living Pictures (1925), reż. Loftur Guðmundsson, 93 minuty
Jedyny zachowany długometrażowy islandzki film dokumentalny z lat dwudziestych XX wieku. Guðmundsson ze smakiem zawodowego fotografa i pasją pioniera dokumentalizmu przedstawia nam Islandię z przeszłości, która wydaje się ożywioną pocztówką prezentującą z dumą widzom zarówno dynamiczny rozwój Reykjaviku i rosnącą siłę krajowego przemysłu, jak i uroki bezkresnych krajobrazów oraz zalety życia na wsi.
Screaming Masterpiece (2005), reż. Ari Alexander Ergis Magnússon, 84 minuty
Najbardziej znany islandzki film dokumentalny portretujący życie muzyczne wyspy z perspektywy ponad trzech dekad. W filmie pojawiają się między innymi tacy artyści jak Björk, Mugison oraz grupy Múm, GusGus i Amiina.
Rock in Reykjavik (1982), reż. Fridrik Friðriksson, 90 minut
Film jest anarchizującym portretem rodzącej się na początku lat osiemdziesiątych niezależnej sceny muzycznej, w którym obejrzeć możemy między innymi szalejącą na scenie i śpiewającą po islandzku młodziutką Björk, kultowy już w Islandii nowofalowy zespół Þeyr oraz równie egzotycznie brzmiące jak i ekscentrycznie wyglądające grupy Grýlurnar, Ego, Fræbblarnir, czy Q4U.
Straight Out (2003), reż. Hrafnhildur Gunnarsdóttir, 59 minut
Tematyka filmu dotyczący problemów młodych islandzkich homoseksualistów i lesbijek. Bohaterowie dokumentu próbują zrozumieć swoją tożsamość i przekonać do niej rodziców i przyjaciół. Obraz zdobył główną nagrodę na międzynarodowym festiwalu Lesbian and Gay Film Festival w San Francisco.
How do you like Iceland? (2005), reż. Kristín Ólafsdóttir, 69 minut
Autorka filmu za pomocą tytułowego zwrotu, którym Islandczycy lubią raczyć obcokrajowców, tworzy wizualny przegląd stereotypów dotyczących ojczyzny Björk. Na temat kraju i jego mieszkańców wypowiadają się między innymi znana z filmów Pedro Almadovara aktorka Victoria Abril, reżyser i członek grypy Monthy Pythona Terry Jones oraz angielski muzyk Damon Albarn (zespoły Blur, Gorillaz).
God Bless Iceland (2009), reż. Helgi Felixson, 94 minuty
Helgi Felixson ukazuje losy Islandczyków, którzy stracili pracę, mają poważne problemy finansowe i muszą opuścić swoją ojczyznę z powodu kryzysu ekonomicznego. Reżyser koncentruje się nie tylko na ofiarach lecz również na sprawcach gospodarczego krachu, który dotknął gospodarkę wyspy w 2008 roku. Ekipa filmowa towarzyszy bohaterom obrazu zarówno w burzliwych manifestacjach, jak i w zaciszach ich domów, ukazując widzom różne oblicza walki o lepsze jutro.
Children of Nature (1991), reż. Fridrik Friðriksson, 84 minuty
W "Dzieciach natury" (1991), jedynym nominowanym do Oskara islandzkim filmie długometrażowym, Fridrik Friðriksson porusza temat do dziś niezbyt popularny w kinematografii głównego nurtu, jakim jest miejsce oraz status społeczny ludzi starych w społeczeństwie konsumpcyjnym. Główną rolę w obrazie grają ascetyczne barwy islandzkich krajobrazów zderzone z kruchością ciał dwójki protagonistów. Þorgeir i Stella uciekają z domu opieki, aby po raz ostatni w życiu poczuć wolność. Marzeniem Stelli jest pochówek w "dzikiej ziemi". Film Friðrikssona, stopniowo z dramatu społecznego przemienia się w wizyjne kino drogi uwieńczone wzruszającym epilogiem.
Devil's Island (1996), reż. Fridrik Friðriksson, 98 minuty
"Wyspa diabła" (1996) to jak dotąd najdroższy i najdłużej produkowany w historii Islandii film fabularny. Reżyser sięga w nim do przeszłości kraju. Obraz stara się być wiernym oddaniem realiów trawionej nędzą i walczącej z plagą alkoholizmu Islandii lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Osią fabularną opartego na książce Einara Karasona scenariusza jest historia losów rodziny, która zamieszkała w osiedlu dla biedoty, stworzonym w blaszanych barakach pozostawionych przez stacjonujące w Islandii w czasie II wojny światowej wojska USA i Wielkiej Brytanii. Dobre aktorstwo, interesujący scenariusz i znakomite zdjęcia sprawiły, że film obejrzało prawie 80 tysięcy widzów, a więc statystycznie widział go co drugi dorosły Islandczyk.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
